Od Keyi C.D Cerise

Nim się zorientowałam, zostało mi zabrane to, co chciałam ukryć. Moje ciało wypełniała teraz złość i irytacja. Ruchy dziewczyny nie były ludzkie, a wręcz zwierzęce.

Obawiałam się, że jest wygnańcem. Nie umiałabym teraz ją zaatakować. Nie na tyle mocno, aby zabić. Potrzebowałam kilku zabawek, które skutecznie mi to umożliwiają.

- Nigdy więcej tego nie rób. – ostrzegłam, chcąc zabrać książkę.

Jej szarawe włosy przykrywał krwistoczerwony kaptur, który powoli mnie irytował. Kiedy wyciągnęłam ręce w zmierzonym geście, jasnooka odwróciła się w bok. Uniemożliwiło mi to zabranie kradzionej księgi.

Byłam niemal pewna, że się ze mną droczy i sprawdza cierpliwość.

- Nie odpowiesz na moje pytania? – rzuciła łobuzersko, a jej kąciki ust wykrzywiły się w delikatnym uśmieszku.

- Uwielbiam fragmenty, w których Wygnańcy cierpią i umierają, płacząc nad swym losem. – podkoloryzowałam.

Była to zarówno prawda, jak i kłamstwo. Słowa te wywarły na niej widoczny wpływ, w postaci zmiany mimiki. Przeniosła teraz swój wzrok, wpatrując się w moje oczy. Miała zaciśnięte usta, a w spojrzeniu dostrzegłam iskierki niepewności.

Wytrzymałam presję. Obie gapiłyśmy się na siebie, jakby chcąc coś udowodnić. Ostatecznie nie wytrzymałam i jedynie wydobyłam z siebie śmiech.

Pewnym krokiem podeszłam i zabrałam księgę. Nieznajoma oddała ją, lekko się uśmiechając.

Byłam teraz na tyle blisko, aby móc dokładnie ją ocenić.

Miała delikatne, dziewczęce rysy i drobny nos. Jej oczy nie odrywały się ode mnie, jakby próbując zapobiec ewentualnym wydarzeniom. Jej jasna cera dodawała uroku do wyglądu, a kolor tęczówek wydawał się przerażający.

- Dzięki. – mruknęłam, zabierając z jej małych dłoni. – Znasz się na magii?

Postanowiłam wykorzystać sytuację. Skoro zna tę księgę, na pewno wie jeszcze więcej o magii. To może być moja szansa na znalezienie ciekawiących mnie zagadnień.

- Jedynie tyle ile przeczytałam. – w jej głosie usłyszałam minimalne wahanie.

- Tak właściwie to jeszcze się nie przedstawiłam. – wyciągnęłam dłoń. – Mów mi Keya.

Jasnowłosa uścisnęła mi dłoń i podała swoje imię. Wydawało mi się, że z każdą chwilą coraz bardziej ją kojarzę. Stwierdziłam jednak, że nie na tym chcę się skupić.

- Myślisz, że ktoś taki jak MY – specjalnie podkreśliłam wypowiadane na końcu słowo. – Może nabyć magię? Czy raczej jest to cecha dziedziczna? Zawsze mnie to zastanawiało, a sama rozumiesz jak ciężko zdobyć wiedzę na ten temat.

Odłożyłam cymelium na pobliską skałę, opierając się jednocześnie o jej brzeg. Mój wzrok wędrował po drzewach, które otaczały nas z każdej strony. Chmury powoli przemierzały błękit, pozostawiając po sobie jedynie cienkie smugi.

- Raczej niemożliwe jest nagle posiąść coś takiego jak magia. – wglądała na zamyśloną. – Ale może gdzieś istnieje jakiś artefakt, który na to pozwoli.

Zakończyła przemowę bezradnym wzruszeniem ramion.

- To wysoce niesprawiedliwe, że jedni mają siłę bez wielkiego wysiłku, a inni muszą zdać się na własne umiejętności.

Moje ręce obracały teraz ukochany sztylet, a Cerise dokładnie obserwowała moje poczynania.

Rzuciłam je spojrzenie spode łba i wyszczerzyłam zęby.

- A ty co tam masz? – wskazałam ostrym końcem na wiklinowy koszyk.

- Pomagam babci nazbierać ziół. – niewinny uśmiech dodatkowo odejmował jej od wieku paru lat.

- Nie boisz się, że ktoś Cię napadnie? Słyszałam, że pojawiła się nowa grupka przestępcza.

Cerise pokręciła przecząco głową. Pokiwałam na zrozumienie i już nic nie powiedziałam.

W oddali pojawiła się nowa sylwetka, która stanowczo zmierzała przez las. Uniosłam brwi, rozpoznając w tych ruchach znajomego.

- Muszę już wracać. – jasnowłosa pożegnała się nagle i ruszyła w przeciwnym kierunku.

Obserwowałam ją aż do momentu, w którym całkowicie przysłoniły ją wysokie rośliny.

- Znów tutaj… - znajomy wysapał, wyraźnie rozbawiony.

- Dzisiaj nie pracuję. – odparłam stanowczo, kiedy przystanął obok. – A ty na pewno nie przyszedłeś ze mną pogawędzić.

Liczyłam, że nie dostrzeże księgi, która leżała za moimi plecami. Kiedy zauważyłam, że nie patrzy, schowałam ją pod płaszcz.

- Chciałabyś. – wydał się z siebie pomruk zmęczenia. – W mieście znów grasują jacyś mordercy. Wygląda na to, że posługują się magią. I lepiej będzie, jeśli Król się o tym nie dowie.

Jego różowe usta wygięły się w niesmaku. Blond włos falowały na wietrze, ukazując ostre rysy młodzieńca. Jako że byliśmy w pracy partnerami, nasze relacje był dosyć dobre.

Temat jednak na tyle mnie zainteresował, że przestałam zwracać na cokolwiek uwagę. Chciałam jedynie poznać szczegóły.

Po dokładnych doniesieniach, oboje udaliśmy się w swoje strony. Po drodze do domu odniosłam cenne dzieło i udałam się do domu. Tam ponownie przygotowała się do wyjścia i ruszyłam w poszukiwaniu lokalnych plotek. Liczyłam, że dowiem się czegoś znaczącego na temat grasujących morderców.

<Cerise?>

Liczba słów: 702